Als klein kind was ik al bijzonder gefascineerd door schoonheid. Alles met vormen interesseerde me toen al. Vooral de vormen van auto's, gebouwen en natuur hadden toen al mijn interesses. Ik sloeg het op als een soort fotografisch geheugen, dat eigenlijk nooit ophield. En zo werd fotografie voor mij een vorm van kunst.

Ik weet nog heel goed toen ik als jongetje van een jaar of tien de oude fotocamera van mijn moeder voor mijn verjaardag kreeg, en ik bij de plaatselijke drogist het eerste fotorolletje haalde van mijn ontvangen verjaardagsgeld. Enkele guldens en je had een kleuren fotorolletje...

Als tiener werd het fotografisch geheugen alleen maar groter. Tijdens vakanties werden heel wat foto's gemaakt, en de x-aantal fotorolletjes werden bij de plaatselijke drogist gebracht om deze te laten ontwikkelen. Altijd spannend na een week hoe de foto's waren geworden. Avonden zaten we bij elkaar om te foto's te bekijken en uiteraard te beoordelen. Toen al deed beeldmateriaal al veel met me. Beeldmateriaal doet nu eenmaal iets met je.

Toen ik aan het arbeidsproces ging deelnemen werd de interesse voor fotografie intenser. Ik maakte fraaie fotoreportages over o.a. auto's, later over verbouwingen, meetings en beursbezoeken. Ontdekte toen ook dat een beeldpositie eigenlijk het belangrijkste is voor een foto en voor het zogenaamde perfecte plaatje.

Later met mijn vrouw Mieke maakten we veel foto's van onze vakanties. Toen onze dochter Ingeborg geboren werd, waren er in de eerste begin jaren geen fotorolletjes aan te slepen. Elke fase - van baby tot tiener - werd op de later digitale gevoelige plaat vastgelegd. Toen onze kleinzoon Liam geboren werd, brak er een nieuwe fase aan waarbij je de beelden nog meer gaat koesteren, maar dan als opa en oma.